تهران - تحریریه - آلمان با تولید قابل اعتمادترین کالاها شاید بهترین کشور دنیا در نشان دادن الگوی مدیریتی روراست و بهینه باشد و مدیریت آن با مدیریت غیرقابل دفاع کنونی در ایران تفاوت اساسی دارد.
آنگلا مرکل در مجلس فدرال آلمان معروف به بوندستاگ پس از ورود ویروس کرونا به این کشور اعلام کرد که 70 درصد از مردم کشورش به این ویروس آلوده خواهند شد. رسانه ها نوشتتند که نمایندگان با شنیدن سخنن خانم صدراعظم سکوت کردند.
این سکوت به نظر نگارنده ناشی از شوک نبود، بلکه به فرهنگ عمومی عقل گرای آلمانی باز می گردد که در مواجهه با پدیده ها رفتاری ساده و پیش بینی پذیر از خود نشان می دهد.
تاکنون پزشکان زیادی با استناد به دانش انباشته بشری گفته اند که پس از ابتلای حدود 70 درصد مردم به این ویروس؛ مانند سایر ویروس ها؛ بحران فروکش می کند.
معنای این گزاره این است که نمی توان مانع ورود ویروس کرونا و سایر ویروس ها به بدن شد و باید بدن را در برابر آنها تقویت کرد.
مدیریت آلمانی بدون پروپاگاندا و تظاهر به تلاش و کشاندن توپ و تانک به خیایان ها، همان روز اول، حرف آخر را زد. اما مدیریت ایرانی به چه مشغول است؟
مدیریت ایرانی می خواهد ویروس ها را با تفنگ دوربین دار شکار کند، برای رئیس جمهور تصاویر بی معنی می سازد و پخش می کند و مدام بر تبلیغات بی ارزش متمرکز می شود.
در نهایت امر هم پتک واقعیت خود را تحمیل کرده و بحران پس از ابتلای 70 درصد مردم فروکش می کند که دو خروجی مختلف برای دو نوع نگاه مختلف دارد. برای مدیریت آلمانی پیروزی ناشی از صراحت و واقع بینی و برای مدیریت ایرانی یک ابتذال و شکست بر جای می گذارد.
بی دلیل نیست که خودروسازی آلمان بنز، آئودی، بی ام و، پورشه، واگن و امثال اینها تولید می کند و مدیریت ایرانی پراید، ال 90، سمند، پژو، پژو، پژو و در آینده هم پژو مونتاژ می کند.
در آلمان صنعتگران پیشتاز را حمایت می کنند و در ایران به پایشان سنگ می بندند و هر روز با یک لقب و تهمت نواخته می شوند. کالاهای آلمانی در سال 2019 قابل اعتمادترین کالاهای دنیا شناخته شدند.
ویروس کرونا آخرین بهانه برای نشان دادن مدل مدیریتی حاکم بر جامعه ما است که از صراحت و واقع بینی گریزان و دنبال نمایش دادن های خسته کننده و مبتذل است.
از مردم انتظار نمی رود که هماهنگی چند میلیونی انجام داده و با توسل به روح جمعی؛ جامعه را اداره کنند. این انتظار از دولت به عنوان مرکز تجمع نخبگان و تجلی عقل جمعی می رود که وقع بین باشد.
از دولت فرتوت کنونی که آبرویی برای ملت باقی نگذاشته انتظاری نیست، اما چرا نهادهای انقلابی که با بذل جان؛ خود را اثبات کرده و همواره فدایی مردم بوده اند؛ به این کاروان ابتذال پیوسته و به پیشتاز آن تبدیل شده اند؟
پایان خبر/
نظر شما